Οι άνθρωποι της υπαίθρου αλλά και οι νησιώτες, ιδιαίτερα τα παλαιότερα χρόνια πίστευαν πολύ στο κακό το μάτι και τη ζήλια και για το λόγο αυτό προσπαθούσαν να βρουν τρόπους ώστε να αντιμετωπίσουν το κακό. Στη Λήμνο, παλαιότερα, θεωρούσαν σημαντικό γούρι για το σπιτικό τους ένα καλαμένιο σταυρό, στον οποίο είχαν τυλίξει, για να ενώσουν τα δυο καλάμια, κόκκινη μεταξωτή κλωστή.Το τύλιγμα της κλωστής γύρω από την ένωση των καλαμιών έπρεπε, να γίνει σαράντα φορές για να προστατεύει από το κακό.Το καλαμένιο σταυρουδάκι το κρεμούσαν πίσω από την πόρτα του σπιτιού «και τίποτα δε bλοχωρεί» ,όπως σημειώνει ο λαογράφος Γ.Μέγας. Μεγάλη προστασία προσέφερε στο σπιτικό κι ένα σταυρουδάκι φτιαγμένο από λυγαριά που αφθονούσε στη Λήμνο. Θεωρούσαν επίσης καλό για το σπιτικό την κάτω σιαγόνα του χοίρου. Αυτό το έκρυβαν μέσα στη γωνιά, «γουνιά», που μαγείρευαν και έδιωχναν μακριά το κακό ενώ η «πατνίτσα» ήταν πάντα γεμάτη. Βασικό φορέα τύχης θεωρούσαν το πέταλο του αλόγου[1].Το πέταλο έπρεπε, να είχε πατηθεί (να ήταν δηλαδή χρησιμοποιημένο).
Το κρεμούσαν κυρίως κάτω από τη σκάλα του σπιτιού ή σε σημείο που δεν ήταν ορατό από τους μουσαφίρηδες ή πίσω από τη πόρτα. Όταν κάποιος ανάρρωνε από μια ασθένεια τον έβαζαν και πατούσε πάνω σε πέταλο, για να είναι «σιδερένιος» και να μη ξαναρρωστήσει. Γούρικα θεωρούσαν και τα καμπανάκια που κρεμούσαν στα πρόβατα. Σημαντικό γούρι θεωρούσαν επίσης το «δέρμα του φιδιού». Έπρεπε όμως να το είχε πρωτοδεί κανείς ημέρα Σάββατο, να το είχε αφήσει και να είχε περάσει μετά από τρεις ημέρες κι αν ήταν ακόμα εκεί, τότε το έπαιρνε και το φύλαγε.Πίστευαν πως αυτό είχε εξαιρετικές μαγικές ιδιότητες.[2]Άλλο αλεξικέραυνο του κακού ήταν το σκόρδο. Κυρίως στη κουζίνα του σπιτιού ή του καλυβιού, εκεί, πάνω από τη γωνιά που μαγείρευαν, κρεμούσαν μια αρμαθιά με σκόρδα. Το σκόρδο έδιωχνε το κακό το μάτι. Ο βασιλικός όμως έφερνε καλή τύχη. Συνήθιζαν να τον τοποθετούν στην είσοδο του σπιτιού κι αν ερχόταν κάποιος μουσαφίρης, όταν τον αποχαιρετούσαν, του έδιναν ένα κλαδάκι για να ξαναέρθει στο σπιτικό τους. Καλή τύχη πίστευαν πως έφερνε κι η μαντζουράνα στο κατώφλι. Με την έντονη μυρωδιά της προστάτευε τους ενοίκους από το κακό. Καλό για το σπιτικό θεωρούσαν και το αγιόκλημα στο κατώφλι του σπιτιού. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και για το λόγο αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν το βιό τους και να το προστατεύσουν από τα μοχθηρά βλέμματα.
Το κρεμούσαν κυρίως κάτω από τη σκάλα του σπιτιού ή σε σημείο που δεν ήταν ορατό από τους μουσαφίρηδες ή πίσω από τη πόρτα. Όταν κάποιος ανάρρωνε από μια ασθένεια τον έβαζαν και πατούσε πάνω σε πέταλο, για να είναι «σιδερένιος» και να μη ξαναρρωστήσει. Γούρικα θεωρούσαν και τα καμπανάκια που κρεμούσαν στα πρόβατα. Σημαντικό γούρι θεωρούσαν επίσης το «δέρμα του φιδιού». Έπρεπε όμως να το είχε πρωτοδεί κανείς ημέρα Σάββατο, να το είχε αφήσει και να είχε περάσει μετά από τρεις ημέρες κι αν ήταν ακόμα εκεί, τότε το έπαιρνε και το φύλαγε.Πίστευαν πως αυτό είχε εξαιρετικές μαγικές ιδιότητες.[2]Άλλο αλεξικέραυνο του κακού ήταν το σκόρδο. Κυρίως στη κουζίνα του σπιτιού ή του καλυβιού, εκεί, πάνω από τη γωνιά που μαγείρευαν, κρεμούσαν μια αρμαθιά με σκόρδα. Το σκόρδο έδιωχνε το κακό το μάτι. Ο βασιλικός όμως έφερνε καλή τύχη. Συνήθιζαν να τον τοποθετούν στην είσοδο του σπιτιού κι αν ερχόταν κάποιος μουσαφίρης, όταν τον αποχαιρετούσαν, του έδιναν ένα κλαδάκι για να ξαναέρθει στο σπιτικό τους. Καλή τύχη πίστευαν πως έφερνε κι η μαντζουράνα στο κατώφλι. Με την έντονη μυρωδιά της προστάτευε τους ενοίκους από το κακό. Καλό για το σπιτικό θεωρούσαν και το αγιόκλημα στο κατώφλι του σπιτιού. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και για το λόγο αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν το βιό τους και να το προστατεύσουν από τα μοχθηρά βλέμματα.
Αναρτήσεις
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου