Ο Αντώνης Ανδρέου γεννήθηκε στα Καμίνια της Λήμνου το Μάιο του 1933. Γονείς του ήταν ο Αργύριος Ανδρέου κι η Δέσποινα Παστρή. Αδέλφια του ο Κωνσταντίνος, ο Νίκος, η Ζαφειρώ, η Ελένη, η Κατερίνα κι η Βασιλική. Από παιδί ο Αντώνης ξεχώριζε για τον εύθυμο χαρακτήρα του, ο οποίος και τον καθιστούσε ιδιαίτερα δημοφιλή στις παρέες. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στα Καμίνια και στη συνέχεια έκανε διάφορα επαγγέλματα προκειμένου να βιοποριστεί όπως γεωργός κι εργάτης αν και στο φύλλο πορείας του αναφέρεται ως πεταλωτής. Λίγα χρόνια μετά την ενηλικίωση του εξαιτίας ενός λάθους, θα αναγκαστεί να αλλάξει το επώνυμο του και θα μετονομαστεί Ανδρεάδης όπως και όλη η οικογένεια του. Καθώς οι δυσκολίες βιοπορισμού στη Λήμνο δυσκόλευαν ο Αντώνης μετοίκησε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως εργάτης. Νυμφεύτηκε την καμινιώτισσα Αδαμαντία Θεολόγου και το έτος 1962 αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στη Δυτ.Γερμανία και συγκεκριμένα στη Φραγκφούρτη προκειμένου να εργαστούν στα εκεί εργοστάσια. Είχε προηγηθεί η υπογραφή της διμερούς «Σύμβασης Περί Επιλογής και Τοποθετήσεως Ελλήνων εργατών εις γερμανικάς επιχειρήσεις» στις 30 Μαρτίου 1960 ανάμεσα στη Δυτ. Γερμανία και την Ελλάδα. Η σύμβαση αυτή οδήγησε χιλιάδες Έλληνες στη Δυτ. Γερμανία προκειμένου να εργαστούν στα εργοστάσια ως γκανσταμπάιντερ, δηλαδή ως φιλοξενούμενοι εργάτες περιορισμένου χρόνου. Αυτό συνέβη γιατί η Γερμανία μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αποδεκατισμένο το εργατικό της δυναμικό καθώς πολλοί είχαν τραυματιστεί κι είχαν μείνει ανάπηροι ενώ τα παιδιά τους αργούσαν ακόμα να ενηλικιωθούν. Επομένως είχαν άμεση ανάγκη από εργάτες. Ο Αντώνης λοιπόν είναι ένας από τους «γκασταρμπάιτερ» που στελέχωσαν το εργατικό δυναμικό της Γερμανίας. Η μετοίκηση στην Γερμανία για τον Αντώνη και την Αδαμαντία αλλά κι την αδελφή του Αντώνη, Κατερίνα που τους ακολούθησε στην ξενιτειά ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Αρχικά ζουν σε κοιτώνες-καταλύματα χωριστά οι άνδρες από τις γυναίκες και εργάζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες για να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα. Στην ξενιτειά ο Αντώνης και η Αδαμαντία απέκτησαν δυο παιδιά τον Αργύρη και την Αναστασία. Η ζωή στη Γερμανία είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Πολύ δουλειά, ο καθένας τους έκανε δυο και τρεις δουλειές τη μέρα και το βράδυ έραβαν γούνες.Οι στερήσεις πολλές προκειμένου να αποταμιευτούν τα χρήματα. Όσα πιο πολλά τόσο πιο γρήγορα θα έρχονταν κι η επιστροφή. Ο Αντώνης στην Γερμανία εργάστηκε κυρίως σε εργοστάσια μπύρας. Κάποια στιγμή μετά από χρόνια εργασίας και τη δημιουργία ενός σημαντικού κομποδέματος αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ο λόγος της επιστροφής, ήταν τα δυο του παιδιά, τα οποία του έλειπαν πολύ
καθώς αυτά ζούσαν στη Λήμνο με τις αδελφές της Αδαμαντίας, την Αργυρία και την Παρασκευή. Ο Αντώνης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975.Με την επιστροφή του άρχισε να εργάζεται ως ανειδίκευτος εργάτης σε ένα φούρνο. Έμαθε την τέχνη και όταν ο φούρναρης συνταξιοδοτήθηκε αγόρασε το φούρνο κι άρχισε νυχθημερόν να τον δουλεύει. Μερακλής καθώς ήταν γρήγορα ο φούρνος του έγινε γνωστός για το εξαιρετικό του ψωμί, τα κουλούρια και τα παξιμάδια του. Ο Αντώνης ξαφνικά ανακάλυψέ πως για αυτόν η Ελλάδα ήταν η γη της επαγγελίας. Συχνά, συνήθιζε να λέει πως εντέλει την ευκαιρία έστω και καθυστερημένα του την πρόσφερε η Ελλάδα. Ο Αντώνης δεν λησμόνησε το νησί του και η αγάπη του για τη Λήμνο τον ώθησε να είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Καμινιωτών Λήμνου στην Αθήνα. Το 1992 αποφάσισε να μετεγκατασταθεί στο νησί και να φτιάξει ένα αρτοποιείο ακριβώς απέναντι από το καφενείο του Αποστολίδη. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη. Τα αρτοποιεία που λειτουργούσαν στο Μούδρο σύντομα έκλεισαν. Χαρακτηριστικά ο Αντώνης έλεγε πως όσα παξιμάδια είχε πουλήσει στην Αθήνα όλα αυτά τα χρόνια, τα πούλησε στο Μούδρο κατά το πρώτο μόλις εξάμηνο λειτουργίας του αρτοποιείου του στο Μούδρο. Η επιστροφή του στη Λήμνο τον γέμισε με χαρά. Μεσήλικας πια αναζητούσε τα μέρη των παιδικών του χρόνων ενώ άρχισε να πειραματίζεται και να φτιάχνει σαλαμούρα, ένα εξαιρετικό τυρί φτιαγμένο από τον ίδιο με ιδιαίτερο μεράκι. Τηλεφωνήματα που διαρκούσαν ατελείωτες ώρες με την αδελφή του Ζαφειρώ ανακαλούσαν στην μνήμη τους τα παιδικά κατορθώματα του με πρωταγωνίστρια κυρίως τη μητέρα του και τις δικές του αταξίες. Ο Αντώνης αγαπούσε πολύ όλα τα αδέλφια του αλλά με τη Ζαφειρώ είχαν μια ιδιαίτερη σχέση. Σ’ αυτή εξομολογείτο τα βάσανα του. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν η μάνα του, η κυρά Δέσποινα. Ο Αντώνης, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στις 27 Αυγούστου του 1996 σκορπίζοντας στο πόνο την οικογένεια και τους φίλους του αλλά κυρίως την υπερήλικη μητέρα του, η οποία λίγους μήνες αργότερα τον ακολούθησε. Ο Αντώνης Ανδρέου(Ανδρεάδης) ήταν ένας από τους Καμινιώτες ο οποίος ξεχώρισε για τον αλτρουισμό του, τον ευγενή χαρακτήρα και για την αγάπη του στο χωριό του γιατί ο Αντώνης ήταν ένας γκανσταμπάιντερ της ζωής.
Ευαγγελία Λιάπη
ΜΑ, ΜSc Φιλόλογος