Το 3 Γενικό Νοσοκομείο της Αυστραλίας στο Μούδρο

Η άφιξη των αδελφών νοσοκόμων στο Μούδρο

Το 3^ο Γενικό Νοσοκομείο της Αυστραλίας, δημιουργήθηκε  ύστερα από αίτημα[1]  των Βρετανικών αρχών με σκοπό να περιθάλψει τους τραυματίες από την επιχείρηση στην Καλλίπολη.

Πρώτος διοικητής του νοσοκομείου υπήρχε ο ιταλικής καταγωγής  Thomas Henry Fiaschi, ένας εξαίσιος στρατιωτικός χειρουργός ενώ τον εξοπλιμό για τη σύσταση του νοσοκομείου προσέφερε ο Ερυθρός Σταυρός της Αυστραλίας κι αρκετοί ιδιώτες.

Στις 15 Μαΐου 1915, η νεοσυσταθής νοσοκομιακή[2]  αυστραλιανή μονάδα απέπλευσε με το πλοίο Mooltan από το  Σίδνεϊ, με  προρρισμό  το  Πλύμουθ της Αγγλίας.

Στις 27 Ιουνίου η μονάδα έφτασε στην Αγγλία και την 1^η Ιουλίου της κοινοποιήθηκε η διαταγή να μεταβούν στο Μούδρο της Λήμνου για να περιθάλψουν τους τραυματιές από τις συγκρούσεις στην Καλλίπολη.

Στις 5 Αυγούστου του 1915 η ομάδα των αδελφών νοσοκόμων έφτασε στο Μούδρο.

Ο  εξοπλισμός όμως του Νοσοκομείου έφτασε με  το πλοίο Ascot αρκετές ημέρες αργότερα, στις 20 Αυγούστου.Ο εξοπλισμός αρκούσε για την εκτέλεση βασικών ιατρικών επεμβάσεων και ακτινογραφιών.

Στο Μούδρο γρήγορα  καθαρίστηκε ο χώρος και στήθηκαν οι σκηνές κοντά στο λιμάνι.

Στις 9 Αυγούστου[3], το  3^ο Γενικό Νοσοκομείο της Αυστραλίας  λειτούργησε για πρώτη φορά στο Μούδρο με σαράντα αρχικά νοσοκόμες και γύρω στους 200 ασθενείς και  τραυματίες.

Από τον Αύγουστο και μετά το Μούδρο καθίσταται κέντρο ιατρικής περίθαλψης, συγκέντρωσης και υποδοχής αρρώστων και τραυματιών.

Οι περισσότεροι ασθενείς ήταν κυρίως τραυματίες μαχών και οι νοσοκόμες έπρεπε να φροντίσουν τα τραύματα τους.

Οι Αυστραλές νοσοκόμες στο Μούδρο έξω από το υπαίθριο νοσοκομείο

 Οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες.Οι Αυστραλές νοσοκόμες εκτός από τις πρώτες ημέρες που έμειναν στα πλοία στη συνέχεια έμεναν σε σκηνές όπως και οι ασθενείς τους ενώ οι Βρετανίδες και οι Καναδές είχαν εγκατασταθεί σε καλύβια.

Για να πλένουν τα ρούχα των ασθενών είχαν εγκαταστήσει υπαίθριο πλυσταριό σε μια άκρη του κόλπου του Μούδρου.
Το νερό το έπαιρναν από ένα πηγάδι που υπήρχε εκεί, χρησιμοποιώντας μεγάλες αντλίες για τν άντληση του νερού.

Υπεύθυνος ήταν ένας Αυστραλός δεκανέας.Για το πλύσιμο είχαν προσληφθεί είκοσι Λημνιοί[4], οι οποίοι έπλεναν τα ρούχα των ασθενών και τα κλινοστεπάσματα του νοσοκομείου.
Άναβαν φωτιά, ζέσταιναν  νερό και έπλυναν τα ρούχα.Στη συνέχεια τα άπλωναν σε σχοινιά τα οποία είχαν στήσει κατά μήκος του κόλπου του Μούδρου ή πάνω σε θάμνους.

Χριστούγεννα 1915

Ο χειμώνας ήταν ιδιαίτερα δύσκολος.Φύσαγε, έκανε πολύ κρύο κι έβρεχε.Ο αέρας[5] ήταν δυνατός και πολλές φορές παρέσυρε και διέλυε τις σκηνές του καταυλυσμού.Τα ξύλα ήταν ελάχιστα.Οι στρατιώτες κι οι ασθενείς προσπαθούσαν με το αλκοόλ να κρατηθούν ζεστοί.

Ο σηματωρός Ν.Κ. Χάρβεϊ γράφει στο ημερολόγιο του: «Ξύλα δεν είχαμε αρκετά , σε αντίθεση με το αλκοόλ, που υπήρχε άφθονο».

Για να εξυπηρετηθεί το νοσοκομείο κατασκευάστηκαν αποβάθρες, έγινε η πλακόστρωση του κεντρικού δρόμου και κατασκευάστηκε ένα μικρός υποτυπώδες σιδηρόδρομος.

Οι μεταφορές του προσωπικού του Νοσοκομείου γινόντουσαν κυρίως μέσω υποζυγίων.

Στις 7 Νοεμβρίου του 1915 ο Ιταλός διοικητής Thomas Henry Fiaschi αντικαταστάθηκε από τον Constantine De Crespigny, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Fiaschi ασθένησε σοβαρά.
Εξάλλου ήδη από τις αρχές Οκτωβρίου του 1915 το Βρετανικό Πολεμικό Συμβούλιο είχε αποφασίσει τον τερματισμό της εκστρατείας της Καλλίπολης και τη βαθμιαία εκκένωση.

Το 3^ο Γενικό Νοσοκομείο της Αυστραλίας στο Μούδρο λειτούργησε μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου του 1916.Μέχρι τότε είχε προσφέρει φροντίδα και είχε περιθάλψει περί τους 7400 ασθενείς.

Εκδρομή στα Θέρμα.23 Ιανουαρίου 1916

Οι νοσοκόμες που υπηρετούσαν στο Μούδρο παρά τις δύσκολες συνθήκες που ζούσαν ερωτεύονταν, απολάμβαναν τα ηλιοβασιλέματα, κατέγραφαν με τις φωτογραφικές τους μηχανές τα τοπία και τους κατοίκους, την καθημερινότητα τους, διοργάνωναν μικρές εορτές, συναυλίες καθώς κι εκδρομές στα διάφορα χωριά της Λήμνου.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη

---

[1] Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος είχε δώσει την άδεια του, ευελπιστώντας ότι η κατάληψη των Δαρδανελλίων θα είχε ως αποτέλεσμα τη διεκδίκηση της Κωνσταντινούπολης.

[2] Οι νοσοκόμες που προσέφεραν τη βοήθεια τους στη Λήμνο ήταν 96.Σύμφωνα με όσα σημειώνει η  αδελφή νοσοκόμα Anne Donnell, στο προσωπικό της ημερολόγιο οι  στολές τους ήταν ιδιαίτερα βαρίες ενώ επικρατούσε αφόρητη ζέστη καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.

[3] Η  προισταμένη νοσηλεύτρια του  3ο Γενικό Νοσοκομείο της Αυστραλίας    Matron Wilson σημειώνει στο ημερολόγιο της σχετικά με τις πρώτες ημέρες στο Μούδρο.Οι πρώτες ημέρες υπήρξαν ιδιαίτερα δύσκολες γιατί δεν είχε φτάσει ο εξοπλισμός του νοσοκομείου.

 9 Αυγούστου 1915- Οι  σχεδόν 150 ασθενείς κείτονταν στο έδαφος και  ανεξάρτητα από τον εξοπλισμό δεν είχαν νερό να πιουν ή να πλυθούν.
10 Αυγούστου  1915- Ακόμα δεν έχουμε νερό... χθες βράδυ χρησιμοποιήσαμε όλα τα προσωπικά μας είδη όπως  σαπούνι κλπ, ενώ σχίζαμε τα  ρούχα μας σε λωρίδες για να τα χρησιμοποιήσουμε για  επιδέσμους.

11 Αυγούστου1915 -Έφτασαν άλλοι 400, ο εξοπλισμός όμως δεν έχει ακόμα φτάσει...οι άνδρες κείτονται ακόμα στο έδαφος.Τους δώσαμε ένα ποτό για να τους τονώσουμε...

[4] Όσο αφορά τους Λημνιούς έτσι όπως τους έβλεπαν οι Αυστραλοί να κυκλοφοράνε μες το κρύο ξυπόλητοι και τυλιγμένοι σε παλτά που είχαν φτιάξει από δέρματα προβάτων, τους φάνταζαν πολύ παράξενοι. Σημειώνει ο Αυστραλός  στρατιώτης Τ.Α. Μάιλς για του Λημνιούςς: «Οι κάτοικοι του νησιού ζουν σε πρωτόγονες συνθήκες. Έχουν μικρά σπίτια και αρκετοί από τους άνδρες φορούν προβιές αρνιών και περπατούν ξυπόλυτοι ή φορούν σκληρά παπούτσια».

[5] Η αδελφή νοσοκόμα Louise Young αναφέρει  χαρακτηριστικά "Δεν  πέρασε μέρα ή νύχτα που από τον αέρα να μην κατέρευσε  κι από μια σκηνή"