Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ο Αργύριος Ανδρέου γεννήθηκε στα Καμίνια το 1895.Ήταν γιος του Αντωνίου Ανδρέου και της Αικατερίνης Τζετζέ. Ο πατέρας του Αντώνιος, γεωργός και ψάλτης ήταν άνθρωπος ιδιαίτερα ευσεβής. Ο Αργύριος είχε δυο αδελφές την Ελένη και τη Γραμματική. Όταν η Λήμνος απελευθερώθηκε ο Αργύριος ήταν δεκαεπτά χρονών και με τους φίλους του πήγε στο Μούδρο προκειμένου να πανηγυρίσουν την απελευθέρωση της Λήμνου. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα γράμματα και διάβαζε κυρίως εφημερίδες από νεαρή ηλικία. Μέσα στον τρουβά του όταν πήγαινε στη βοσκή των προβάτων υπήρχε πάντα μια εφημερίδα. Ήταν εφημερίδες παλαιότερης ημερομηνίας με τις οποίες ο μπακάλης είχε τυλίξει κάποια τρόφιμα. Για τον Αργύριο ήταν όμως ιδιαίτερα σημαντικές αυτές οι εφημερίδες καθώς αποτελούσαν την πηγή της ενημέρωσης του. Το 1915 ο Αργύριος στρατεύτηκε και υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό για επτά ολόκληρα χρόνια μέχρι και την Καταστροφή της Σμύρνης. Συμμετείχε στην μάχη του Σκρα στις 11 Νοεμβρίου του 1918. Οι εμπειρίες του από το στρατό, πολέμησε στη πρώτη γραμμή σε σημαντικές μάχες, ήταν πολύ βαθιές και η αγωνία του για τη διεξαγωγή του πολέμου φαίνεται συχνά μέσα από την αλληλογραφία του με τους γονείς του. Ήταν υποστηρικτής ένθερμος του Βενιζέλου. Σε επιστολή του από τη Σμύρνη με ημερομηνία 30 η Ιουλίου του 1922 ο Αργύριος αποχαιρετά τους γονείς του γράφοντας εν συντομία τη φράση: «Ασθενής, δυσάρεστον ουδέν» και υπογράφει προτάσσοντας πρώτα το επώνυμο του, Ανδρέου Αργύριος.

Όταν ο Αργύριος επέστρεψε στη Λήμνο νυμφεύτηκε την Δέσποινα Παστρή και απέκτησαν επτά παιδιά. Ο μαρτυρικός θάνατος του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου στις 27Αυγούστου του 1922 τον είχε συγκλονίσει και χρόνια μετά την επιστροφή του στο νησί δάκρυζε κάθε φορά που κάποιο παιδί του απήγγειλε το ποίημα του Γεωργίου Σουρή για τον μακαριστό μητροπολίτη.

 

«Νάτος ο μητροπολίτης

με τα χέρια σηκωμένα

τους αγώνας ευλογεί

και με μάτια βουρκωμένα

χαίρε, λέγει, ηρώων γη».

 Η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια. Τα μάτια του πλημμύριζαν με δάκρυα. Εγκάρδιος παιδικός του φίλος, γείτονας και συμπολεμιστής του ήταν ο Κόμνας και οι συζητήσεις τους αργά τα απογεύματα πάντα στρέφονταν γύρω από την επταετία που υπηρέτησαν τον ελληνικό στρατό και τα βάσανα του πολέμου. Όταν ευθυμούσαν και το ούζο έρρεε στο τραπέζι τους κατέληγαν να τραγουδάνε «το νοσοκόμα μου ωραία, νοσοκόμα μου γλυκιά».

«Νοσοκόμα μου ωραία, νοσοκόμα μου γλυκιά

Δεν πληγώθηκα στη μάχη

Παρά με πλήγωσες εσύ

Και ο γιατρός που με γιατρεύει

Και αυτός θαυμάζει και απορεί

Πως δεν είδε στη ζωή του τέτοια αγιάτρευτη πληγή»

Ο Καμινιώτης Αργύριος Ανδρέου έφυγε από τη ζωή στις 18 Ιουνίου του 1972 πλήρης ημερών έχοντας στο πλάι του τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Ευαγγελία  Χ.Λιάπη

ΜΑ, ΜSc Φιλόλογος

 

Το κείμενο «Ο στρατιώτης Αργύριος Ανδρέου» δημοσιεύτηκε στο 3^ο τεύχος, Χριστούγεννα 2023 της εφημερίδας «Ο κήρυκας των Καμινίων» του εκδότη Σ.Φράττη η οποία διανέμεται δωρεάν για τους απανταχού Λήμνιους.