Το Χάνι της Μύρινας

Στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας τα κεφαλοχώρια συνήθως διέθεταν χάνια. Το χάνι ήταν ένα είδος μικρού ξενοδοχείου, το οποίο πρόσφερε πρωτίστως σανό, νερό και στάβλο για το ζώο του ταξιδιώτη κι ένα κατάλυμα, σπιτικό φαγητό, καλό κρασί και είδη πρώτης ανάγκης για τον ίδιο τον ταξιδιώτη.

Τα χάνια βρίσκονταν συνήθως σε κεντρικές αρτηρίες, σε μικρή απόσταση από την είσοδο στο κεφαλοχώρι. Αυτό συνέβαινε γιατί μετά τη δύση δεν μπορούσαν να εισέρχονταν στα χωριά. Για το λόγο αυτό επέλεγαν, να ξεκουράσουν το ζώο, να του δώσουν σανό και νερό, να το φροντίσουν αν υπήρχε κάποιος τραυματισμός, να ξεκουραστούν και να γευτούν ζεστό φαγητό και κρασί κι οι ίδιοι και το πρωί σας ξημέρωνε, να εισέλθουν στο κεφαλοχώρι για διεκπεραίωση των εργασιών τους.

Στη Μύρινα, που οι Τούρκοι τα χρόνια εκείνα αποκαλούσαν Βαρούσιον και στη συνέχεια Κάστρον, υπήρχαν τρία χάνια, κοντά στη είσοδο της κώμης. Το πιο γνωστό όμως χάνι από τα τρία είναι αυτό που βρισκόταν ανατολικά της σημερινής Μητρόπολης. Το χάνι αυτό πρωτολειτούργησε στην τοποθεσία Βακουφικά, στα 1868.Τότε αποφασίστηκε κι αγοράστηκε «το σαμολαδάδικο εις Μαχαλέ Βαρούσι, εις μέρος ονομαζόμενο Βακουφικά, δια να κτισθεί ξενοδοχείο των χωρικών, δι’ ανάπαυσιν αυτών και των ζώων»

Το μίσθωμα ήταν ένα μεταλλίκι τη διανυκτέρευση. Αρχικά οι ιδιοκτήτες του ήταν τρεις Λημνιοί κάτοικοι της Μύρινας. Όταν αργότερα οι δυο απεβίωσαν ο τρίτος το μετέγραψε στην Ιερά Μητρόπολη Λήμνου, στα 1897.Επειδή την ίδια χρονιά ο Μουτεσαρίφης ζήτησε το χάνι να φορολογηθεί, ο Μητροπολίτης Λήμνου του απάντησε ότι είναι φιλανθρωπικό Κατάστημα.

Αναφέρει ο Μητροπολίτης Αθανάσιος χαρακτηριστικά: «το οίκημα τούτο εθεωρείτο φιλανθρωπικό κατάστημα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρος και ανήκε στην Χριστιανική Κοινότητα και ανηγέρθη δια βοήθειαν και ωφέλειαν των εις την χώραν κατερχομένων χωρικών, ώστε να προσδένουν εις αυτό τα ζώα των και να μένουν και οι ίδιοι την νύχτα πληρώνοντας έν μεταλλίκι κάθε νύχτα δια το φύλακα, που τους προμήθευε νερό και ότι άλλο χρειάζονταν. Δια αυτό ζητάται η απαλλαγή από το φόρο ή έστω η μείωσις του φόρου εις το ελάχιστον».[1]

Το ετήσιο μίσθωμα του χανίου στα 1900 ήταν 1500 γρόσια.

Ο Μουτεσαρίφης όμως ήταν ανένδοτος και έτσι η Μητρόπολη κλήθηκε να πληρώσει το φόρο που της αναλογούσε για τη λειτουργία του. Γύρω από το χάνι και τη λειτουργία του τα παλαιότερα χρόνια οι Λημνιοί διηγόντουσαν διάφορες ιστορίες.
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

---

[1] Σύμφωνα με κώδικα της Ιεράς ΜητρόποληςΛήμνου