«Θα πάω στο χωριό μου»

Διάβασα  πρόσφατα ένα άρθρο του Δημήτρη Kαμπουράκη στο protagon.gr  και μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ.

Τίτλος του άρθρου «Θα πάω στο χωριό μου».

Μια έκφραση που όλο και περισσότερο σήμερα ακούμε, να επαναλαμβάνουν φίλοι και γνωστοί αλλά και που εμείς οι ίδιοι ενδόμυχα, επεξεργαζόμαστε συχνά.

Φυσική αντίδραση θα μου πείτε, σε ένα κόσμο που μεταλλάσσεται  και στον οποίο ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί εναγωνίως, να βρει τρόπους, για να διατηρήσει την αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία και την ελευθερία του.

Αναφέρει ο Δ.Καμπουράκης: «Θα πάω στο χωριό μου. Θα βάλω πατάτες, ντομάτες, μαρούλια, κοτόπουλα, κουνέλια. Θα μαζεύω το λάδι μου. Θα ‘χω το κρασί, το τσίπουρο μου. Εκεί τα πράγματα είναι φτηνά. Κι έπειτα τι να κάνω στην Αθήνα χωρίς δουλειά; Εκεί θα επιβιώσω» και συνεχίζει «Αμ, δεν θα πας. Κι αν πας, θα φύγεις γρήγορα».

Πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο η ανάγκη για επιστροφή στη φύση, στο κάμπο, στο χωράφι, στο κήπο είναι δική μας επιλογή ή αν είναι αποτέλεσμα των έξυπνων παιχνιδιών του facebook και των εμπνευστών των.
Εδώ και μια πενταετία το facebook διοχέτευσε παιχνίδια όπως το  farm town, farm ville κ.α. με σκοπό να μας εθίσει στις αγροτικές εργασίες. 
Εκατομμύρια οι χρήστες παγκοσμίως που σπέρνουν, θερίζουν και πουλούν εικονικά  τα αγαθά τους.

Αποτέλεσμα όλων αυτών των επιρροών συν το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και του φόβου που μας προκαλεί,είναι ότι οι περισσότεροι φίλοι μου φέτος το καλοκαίρι «έσπειραν» ντοματιές στα εξοχικά τους κι όσοι δεν είχαν εξοχικά, στις γλάστρες στα μπαλκόνια τους. Ντοματιές έβαλαν ακόμα και στο γκαζόν.

Καθημερινά σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης σχετικές με τη Λήμνο, γίνονται αναφορές παρορμητικών, προβληματισμένων  και ξενιτεμένων Λημνιών, σχετικά με την επιθυμία τους να επιστρέψουν στο νησί για μόνιμη εγκατάσταση.
Μια επιθυμία που ενισχύεται κυρίως, στηριζόμενη  στις καλοκαιρινές ανέμελες στιγμές στο νησί.

Σε ένα νησί που τα τελευταία χρόνια συντήρησε το ντόπιο πληθυσμό στηριζόμενο κυρίως στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και στις αγροτικές συντάξεις.
Αν έλειπαν αυτές πολλοί θα είχαν οδηγηθεί στη φτώχεια και στην ανέχεια.

Eυρωπαϊκές επιδοτήσεις που οδήγησαν τους λημνιούς αγρότες στα καφενεία και εγκατέλειψαν τη γη τους.
Σήμερα δυστυχώς ελάχιστα στρέμματα του νησιού καλλιεργούνται κι αύριο που οι επιδοτήσεις θα σταματήσουν οριστικά, η γη θα μείνει ακαλλιέργητη.

Εύκολη η σκέψη της μετάβασης στο χωριό, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική.
Γράφει κάποιος Λημνιός στο Facebook:

«Εγώ λείπω 13 χρόνια…το χειμώνα είναι πίκρα. Εγώ θα γυρίσω μόνο σαν τελευταία λύση. Κάθε γιορτές που πάω, ο κόσμος εκεί όλο και χειρότερος….ελπίζω να αλλάξει αυτό κάποια στιγμή αλλά δύσκολο…»!

Το χειμώνα είναι πίκρα. Δυστυχώς όμως η ζωή μας στηρίζεται στους χειμώνες.

Μια παράγραφο από το άρθρο του Δ.Καμπουράκη που μας άρεσε ιδιαίτερα, είναι όταν γράφει:

«Και κάθε βράδυ θα πηγαίνεις στο μοναδικό καφενείο τού χωριού, μόνο που θ’ ανακαλύψεις ότι οι περισσότεροι απ’ τους θαμώνες δεν είναι κάποιοι φιλοσοφημένοι γέροντες με λευκά μαλλιά και σοφές κουβέντες, αλλά κάτι στενοκέφαλοι μπεκρούλιακες με κιτρινισμένα δάκτυλα που λένε όλο τις ίδιες ιστορίες και τσακώνονται συνέχεια μ’ αυτούς που έχουν χωράφι σύνορο…. Και εκεί θ’ ανακαλύψεις πάλι ότι στις φρικτές μέρες μας, που σιγά-σιγά μετατρεπόμαστε σε άνεργους μετανάστες, το «Δόξα-σοι-ο-Θεός-είμαστε-καλά» είναι το ίδιο δύσκολο και στη παγερή Αθήνα και στο μίζερο χωριό σου».

Η μόνη δυστυχώς αλήθεια είναι ότι η μετάβαση από την ευμάρεια των προηγούμενων ετών στη φτώχεια και την ανέχεια θα είναι δύσκολη για όλους τους Έλληνες, είτε βρισκόμαστε στην Αθήνα είτε στη Λήμνο.

Κι όπως σημειώνει ένας χρήστης του διαδικτύου σχετικά με την επιθυμία κάποιων για επιστροφή στο χωριό τους: «Αν ήταν καλύτερα δεν θα… μεγάλωναν οι πόλεις».
Ευαγγελία Χ.Λιάπη