Η συνάντηση με τον Αντώνη Διαματάρη

Παραμονή της Αγιάς Σωτήρας, αργά το απόγευμα, συνάντησα στο Θάνος, στο πατρικό του σπίτι  τον Αντώνη Διαματάρη, τον ιδιοκτήτη και διευθυντή της εφημερίδας «Εθνικός Κήρυκας», της σημαντικότερης  εφημερίδας της Ομογένειας.

Τον Αντώνη Διαματάρη τον γνώριζα όχι μόνο μέσα από τα κείμενα του αλλά προπάντων από την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό που τρέφουν οι αναγνώστες του Εθνικού Κήρυκα προς το πρόσωπο του.

Ο σεβασμός και η εκτίμηση των αναγνωστών του προς το πρόσωπο του είναι κάτι το ξεχωριστό.

Ο αείμνηστος πατέρας μου Χρήστος Λιάπης, φανατικός εφημεριδοφάγος, υπήρξε υπέρμετρος θαυμαστής  του « Εθνικού Κήρυκα» και του Διαματάρη, εκτιμώντας ιδιαίτερα την άποψη και την κρίση του.

Κάθε φορά που επέστρεφε στην Ελλάδα διαμαρτυρόταν γιατί οι αθηναϊκές εφημερίδες  δεν τον ικανοποιούσαν επειδή η κάθε μια υποστήριζε τα συμφέροντά της.

Συχνά τον πειράζαμε και του λέγαμε «Καλά τι έχει ο Εθνικός Κήρυκας που δεν έχουν οι άλλες εφημερίδες;»

«Άποψη, ειλικρίνεια, αγάπη και νοιάξιμο για τη χώρα» μας απαντούσε εκνευρισμένος.

Φανταστείτε λοιπόν την τιμή που ένοιωσα όταν ο Αντώνης Διαματάρης μας  δέχτηκε στο σπίτι του στο Θάνος την τελευταία ημέρα των διακοπών του, την πολυτιμότερη ημέρα, την ημέρα που είχε αφιερώσει στην οικογένεια του.

Κάπου εκεί βρήκε  και μας αφιέρωσε από το χρόνο των διακοπών και της σημαντικής τελευταίας ημέρας πριν πετάξει για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κοινωνός μου στη συνέντευξη η Ολυμπία Λασπατζάκη που με τιμά με την αγάπη και την καλοσύνη της.

Στο επετειακό βιβλίο που αφιέρωσε στους αναγνώστες του ο Εθνικός Κήρυκας για τα 100 χρόνια της συνεχούς κυκλοφορίας του υπήρχε ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα για το ταξίδι της ζωής του Αντώνη Διαματάρη  από το Θάνος στη Νέα Υόρκη κι από το Γυμνάσιο του Κάστρου στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Εκείνο το κείμενο με είχε βαθιά εντυπωσιάσει και μου είχε δημιουργήσει μια σειρά από απορίες.

Ήθελα να μάθω ποια είναι η Λήμνος του Διαματάρη κι οι άνθρωποι του νησιού.

Γιατί σε εκείνο το αφιέρωμα κάνει αναφορά σε δυο άτομα από τη Λήμνο;Kι ο Θεός,  γιατί τον αναφέρει τόσο συχνά στο κείμενο του. Ο Διαματάρης μου απάντησε σε όλα.

Με ένα εξαιρετικό λόγο που θα έπρεπε να το μελετούν οι μαθητές για να μαθαίνουν τι σημαίνει, παιδεία, μόρφωση, χριστιανοσύνη κι Ελλάδα.

Μας μίλησε για τα μαθητικά του χρόνια, για την τάξη του, τους συμμαθητές του, το σχολείο.

Αναφέρθηκε στη σημερινή ελληνική μετανάστευση και τα επακόλουθα που θα φέρει. Μας μίλησε για τους Ομογενείς και το χρέος του προς αυτούς. Για την πολιτική κατάσταση.

Μας μίλησε για τον Ομπάμα για την ιδιαίτερη ακρόαση με τον πρόεδρο στο Λευκό Οίκο.

Μα πάνω απ’όλα ο Αντώνης Διαματάρης μας  μίλησε για την ταπείνωση, την αγάπη, την πραότητα και τη συμπόνοια.

Η συνέντευξη μαζί του μου επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά τη σοφία του πατέρα μου.Πόσο δίκιο είχε να τον εκτιμά τόσο πολύ.

Αποχαιρετώντας τον Αντώνη Διαματάρη είμασταν σίγουρες η Ολυμπία κι εγώ για ένα πράγμα ότι όσο υπάρχουν Έλληνες σαν το Διαματάρη η χώρα μας έχει ελπίδα να τα καταφέρει.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη