Ο γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης της Καμάριζας

Ο Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 11 Φεβρουαρίου του 1930 κι έφυγε στις 5.30 τα ξημερώματα στις 8 Φεβρουαρίου του 2018 τρεις μόλις ημέρες πριν από  τον εορτασμό των γενεθλίων του. Από νωρίς ο Κύριος έδειξε δείγματα της εκλογής του καθώς στη  βάπτιση του πατρός Νεκταρίου που τότε έλαβε το όνομα Βασίλειος   σχηματίστηκε με το έλαιο σταυρός στο νερό της κολυμπήθρας γεγονός που ξάφνιασε τον ιερέα που τελούσε το μυστήριο και ενημέρωσε τους γονείς του ότι ο νεοφώτιστος είτε θα εγκατέλειπε τα εγκόσμια γρήγορα είτε θα γινόταν ιερέας ή Άγιος. Ο γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης από παιδί αγάπησε τόσο πολύ το Χριστό, τη Θεοτόκο και τον Άγιο Νεκτάριο που του άρεσε να ντύνεται και να παριστάνει τον ιερέα αναγκάζοντας τα  αδέλφια του(16 αδέλφια) να  τον αποκαλούν παπά ενώ ήταν ακόμα παιδάκι. Στα δεκαεπτά του του φανερώθηκε το σημείο που ήταν θαμμένη η εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης κι αργότερα σε επίσκεψη του νεαρού Βιτάλη στην Αίγινα ο Άγιος Νεκτάριος τον ενημέρωσε πως θα γίνει ιερέας και θα λάβει το όνομα Νεκτάριος όπως κι έγινε. Εκάρει μοναχός στον Όσιο Μελέτιο του Κιθαιρώνα και στη συνέχεια ο γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης υπηρέτησε ως ιερέας στην παλαιά Καμάριζα και νυν Άγιο Κωνσταντίνο, στο Λαύριο καθιστώντας με την παρουσία του το απομακρυσμένο χωριουδάκι της Αττικής ως το σημαντικότερο πλέον προσκύνημα της Αττικής. Πλήθη κόσμου, συνέρρεαν καθημερινά στο γέροντα για να συν προσευχηθούν μαζί του και να εισακουστούν οι προσευχές τους.

Η προσευχή του γέροντα ήταν μοναδική. Αυτοσχέδια προσευχή από καρδιάς, με πόνο ψυχής  αποτελούσε  μια κραυγή αγωνίας, απαίτησης για το θαύμα, συγκερασμό αγάπης προς το Θεό και  το συνάνθρωπο. Κι έτσι το Θαύμα συνέβαινε, γρήγορα, ανεξήγητα, απλά κι ειρηνικά.Η φήμη του γέροντα καθώς τα θαύματα του ήταν πολλά εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ελλάδα. Τις κρύες μέρες του χειμώνα ο γέροντας Νεκτάριος ασθενής και ταλαιπωρημένος μολονότι ήταν, βρισκόταν  πάντα εκεί στον ιερό ναό να διακονεί τον κόσμο που επισκεπτόταν το ναό και να συμπάσχει μαζί του. Η ενσυναίσθηση του γέροντα ήταν μοναδική καθώς ήταν στηριγμένη στην υπέρμετρη αγάπη.

Όταν αργότερα ο γέροντας ήταν κλινήρης συνέχισε να προσεύχεται με την ίδια ίσως και εντονότερη θέρμη και καθώς δίπλα στο κρεβάτι ήταν οι εικόνες των Αγίων και πλαισίωναν τον τοίχο, ο γέροντας τις χτυπούσε δυνατά απαιτώντας το θαύμα και τη θεία βοήθεια στον ανθρώπινο πόνο.Ένας χρόνος χωρίς τη φυσική παρουσία του γέροντα. Ο γέροντας όμως εξακολουθεί να είναι παρών, να συντρέχει και να θαυματουργεί τον κόσμο που κατακλύζει καθημερινά τον τάφο του στην Καμάριζα ψιθυρίζοντας «Θεράπευσε μας Άγιε δώσε μας την υγεία κι  αξίωσε όλους μας που σε παρακαλούμε εις την αιώνιαν ζωή κοντά σου να βρεθούμε» και να μας καθοδηγεί. Σε αγαπάμε γεροντάκο μας και νοιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη κι ευλογία που σε γνωρίσαμε, που προσευχήθηκες για μας ακούραστα κι αδιάκοπα, που χάιδεψες παρηγορητικά την κεφαλή μας και γίναμε κοινωνοί με τη βοήθεια σου πολλών θαυμάτων.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη