Πριν από
μια δεκαετία σε ένα διάλειμμα μιας ιδιαίτερα επιφορτισμένης ημέρας δημιούργησα
τα δυο blogs
τον
kokkinovraxos και το stirouga από την αγάπη μου για το νησί. Γιατί
δυο θα με ρωτήσετε; H
απάντηση
είναι έτσι, χωρίς λόγο. Απλώς για να εξερευνήσω τις δυνατότητες του εργαλείου. Από
φοιτήτρια αναζητούσα συχνά πληροφορίες για τη Λήμνο. Διάβαζα λοιπόν την Αινειάδα του Βιργιλίου (ναι και τα δώδεκα βιβλία του) κι εγώ έψαχνα αν υπήρχαν αναφορές του ποιητή στο
νησί. Έτσι έκανα και για οτιδήποτε διάβαζα ή άκουγα. Θα μου πείτε γιατί blog κι όχι βιβλίο. Γιατί θεωρώ
θεμέλιο της κοινωνίας τη γνώση η οποία θα πρέπει να παρέχετε δωρεάν και να
είναι προσβάσιμη σε όλους, εύκολα κι απλά. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τότε τα
δυο blogs. H αλήθεια είναι πως δεν
περίμενα τέτοια ανταπόκριση. Γιατί το αναγνωστικό κοινό των δυο αυτών blog ξεχωρίζει λόγω του μορφωτικού
επιπέδου των αναγνωστών του, της ηλικιακής ομάδας του (άνω των 40) αλλά και του
φύλου (κατά πλειοψηφία ανδρικό κοινό). Εντυπωσιάζομαι από τα μηνύματα τα οποία μου
στέλνετε και τα οποία θα ήταν πολύ ωραίο κάποτε να δημοσιευτούν με όλες εκείνες
τις υπέροχες πληροφορίες και τα σχόλια σας. Αφορμή για αυτό το κείμενο μου έδωσε
ένα μήνυμα που έλαβα από ένα φίλο αναγνώστη από τη γείτονα χώρα. Ενθουσιάζομαι τόσο
από τους ξένους αναγνώστες. Καθηγητές σε ξένα πανεπιστήμια απ’ όλο τον κόσμο οι
οποίοι άλλοτε μου γράφουν πως έχουν βάλει τον kokkinovraxo σε
διάφορα δικά τους portal
και
πως μεταφράζετε αυτόματα στη γλώσσα τους κι άλλοτε μου παρέχουν πληροφορίες για
συγκεκριμένα θέματα. Με τη λογοκλοπή δεν θα ασχοληθώ, αν και τη θεωρώ ντροπή και
πνευματική πενία για αυτόν που την κάνει. Κλέβοντας τα κείμενα χωρίς το όνομα του
συντάκτη και το σύνδεσμο και βάζοντας δικές τους φωτογραφίες επεδίωκαν με
θράσος να τα οικειοποιηθούν (η αλήθεια είναι πως αν το επεδίωκα θα είχα
κερδίσει αρκετά από αυτή την ιστορία αλλά μόνο λύπη μου προκαλούσε). Οι
αναγνώστες μου έδιναν πάντα την απάντηση λέγοντας μου ότι είχαν τη δυνατότητα
να ξεχωρίσουν τον τρόπο γραφής μου και κατά συνέπεια τα κείμενα μου. Η αλήθεια
είναι ότι κάθε πρόταση είχε γραφεί με ιδιαίτερο το αίσθημα της ευθύνης κι αν γνώριζα
πολύ περισσότερα, τα σημαντικότερα τα αποσιωπούσα γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί έξω
από το μικρόκοσμο του νησιού τα πράγματα είναι πολλές φορές διαφορετικά. Να σημειωθεί
ότι δεν θέλησα ποτέ να τεκμηριώσω τη μαρτυρία με την αναφορά στη νονά μου ή στη
γειτόνισσα ως εγκυρότητα και πιστοποίηση ενός γεγονότος ούτε κατέκρινα κάποιον
άλλο μελετητή για να φανώ εγώ. Ξέρετε όλα αυτά τα χρόνια ποιος μου έδωσε τις πιο
ολοκληρωμένες πληροφορίες για το νησί; Όχι δεν ήταν Λήμνιοι αλλά ξένοι. Μελετητές
αλλά και στρατιωτικοί, οι οποίοι γνωρίζουν ιστορικές, κοινωνικές και
πολιτισμικές λεπτομέρειες καθαρά κι αμερόληπτα. Εξαίρετα πολύτιμα αρχεία μου εμπιστευθήκαν
αξιόλογοι άνθρωποι του νησιού. Λήμνο σε αγαπώ. Με τα καλά σου και τα κακά σου. Με
τους υπέροχους καλόκαρδους ανθρώπους σου αλλά και τους ζηλόφθονους. Με τα
καλοκαίρια και τις θάλασσες σου.
Τώρα αν πια αρμενίζουμε σε νέες θάλασσες κι απολαμβάνουμε
άλλους προορισμούς εσύ κι η ιστορία σου θα εξακολουθεί να μας πλανεύει.
Με εκτίμηση
Ευαγγελία Λιάπη