Ο ενοριακός ναός των Καμινίων είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο πρώτος ναΐσκος χτίστηκε με θεϊκή καθοδήγηση. ¨Όταν το χωριό ήταν ακόμα στην περιοχή του Βρόσκοπου ένας κάτοικος ονειρεύτηκε μια μαυροφορεμένη γυναίκα η οποία τον προέτρεπε να σκάψει στο σημείο που του υποδείκνυε. Μόλις ξημέρωσε, εκείνος πήγε στο σημείο και κάτω από μια βίνα βρήκε την εικόνα της Θεοτόκου. Στη συνέχεια για να τη στεγάσει έφτιαξε ένα ξωκλήσι αφιερωμένο στη Θεοτόκο. Τα χρόνια περνούσαν και οι Καμινιώτες αποφάσισαν να μετοικίσουν κοντά στη ρεματιά προκειμένου να προφυλαχτούν από τους πειρατές. Περιμετρικά του μικρού ναού άρχισαν να χτίζονται και τα πρώτα σπίτια.
Με το πέρας του χρόνου οι Καμινιώτες αποφάσισαν στη θέση που ήταν το παλιό ξωκλήσι να χτίσουν ένα μεγαλοπρεπή ναό αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο ναός χτίστηκε το 1852 με την συνεισφορά όλων των κατοίκων του χωριού. Τα θαύματα όμως δεν σταμάτησαν. Πίσω από το ιερό του ναού υπήρχε μια οικία στην οποία έμενε η Αθανασία Μυλωνίδου. Η Αθανασία ένα βράδυ του 1910 είδε στον ύπνο της μια μαυροφορεμένη γυναίκα να βγαίνει από το ναό και να της παραγγέλνει να σκάψει στην αυλή της γιατί υπάρχει αγίασμα.
Το πρωί σα ξημέρωσε, ενημέρωσε το γιο της Φώτη για το όνειρο που είδε και του ζήτησε να αναλάβει αυτός την εργασία. Ο γιος της αντέδρασε. Ο τόπος είναι σκληροτράχαλος. Αδύνατο να υπάρχει εδώ νερό, της είπε. Η μητέρα του επέμενε, υπάρχει αγίασμα του έλεγε, μου το’ πε η Παναγία. Έτσι εκείνος υπάκουσε κι άρχισε να σκάβει. Νερό όμως πουθενά. Κουρασμένος καθώς ήταν κάποια στιγμή αποφάσισε να σταματήσει το σκάψιμο κι άρχισε να χτίζει το πηγάδι με πέτρες. Οι συγχωριανοί του που περνούσαν και τον έβλεπαν να χτίζει το πηγάδι τον κοιτούσαν σκωπτικά. Η μητέρα του όμως επέμενε. Υπάρχει νερό. To πηγάδι ήταν πια έτοιμο. Νερό όμως, πουθενά. Το βράδυ κοιμήθηκαν μα σαν ξημέρωσε, το πηγάδι ήταν γεμάτο μέχρι τα χείλη. Θαύμα μέγα. Από τότε λέγεται ότι το πηγάδι με το αγίασμα της Παναγίας ποτέ δε στέρεψε. Ακόμα και τις δύσκολες χρονιές τότε που στέρεψαν όλα τα πηγάδια του χωριού ακόμα κι η κεντρική βρύση των Καμινίων μόλις που έσταζε, το πηγάδι της Παναγιάς ήταν γεμάτο.
Τα παλαιότερα χρόνια οι κάτοικοι μετά τη θεία λειτουργία συνήθιζαν να βρέχουν το μέτωπο τους και να πίνουν αγίασμα για ευλογία και ίαση σώματος και ψυχής.
Απόγονη της Αθανασίας Μυλωνίδου είναι η κ. Στέλλα Καραγιαννάκη, μια θεοσεβής γυναίκα η οποία έχτισε το 1978 στα Πινακωτά το εξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου επισκόπου Πενταπόλεως καθώς κι ένα προσκυνητάρι έξω από την οικία της στα Καμίνια αφιερωμένο κι αυτό στον Άγιο.
Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένας ναός ιδιαίτερα θαυματουργός χάρη στην πίστη των κατοίκων του χωριού.
Σύμφωνα με την παράδοση το χωριό ποτέ δεν οικίστηκε από Οθωμανούς καθώς όπως λέγεται η Παναγιά δεν το επέτρεπε. Όσοι Οθωμανοί τόλμησαν να διανυκτερεύσουν στο χωριό φοβήθηκαν πολύ γιατί αναφέρεται ότι φωτιές περιζώνανε το ναό της και τους έδιωχνε μακριά.
Το πηγαδέλ’ της Παναγιάς αποτελεί μαρτυρία της βαθιάς πίστης των ανθρώπων και της ευλογίας που δέχτηκαν.
Ευαγγελία Λιάπη
MA, MSc Φιλόλογος
Το Πηγαδέλι της Παναγιάς στα Καμίνια δημοσιεύτηκε στο 2ο φύλλου της εφημερίδας "Ο κήρυκας των Καμινίων"