Stalimene νησί του Αρχιπελάγους.
Είναι πολύ ξεκάθαρο εκείνο που συμβάλει στη μεγαλοσύνη της.
Γιατί είναι ένα νησί αυτάρκες σε πολλά πράγματα,το οποίο υμνήθηκε από τους αρχαίους ποιητές κυρίως από τους γιατρούς, όπως αργότερα θα αναλύσω.
Βρίσκεται μακριά από τη Δήλο που σήμερα ονομάζεται Sdile, πατρίδα του Απόλλωνα, σε απόσταση 250 μίλια από το νησί της Θάσου με το οποίο συνορεύει βορειοδυτικά και από τη Μυτιλήνη εξήντα μίλια.
Κείτεται απέναντι από τη Τροία και είναι ένα νησί με χαμηλούς λόφους. Παλαιότερα την αποκαλούσαν Λήμνο και τώρα την αποκαλούν Stalimene γιατί μοιάζει με Λίμνη, γιατί Λιμινι στα ελληνικά σημαίνει Λίμνη και έχει περίμετρο 100 μίλια. Διάβασα ότι υπήρχαν εκείνα τα πρώτα χρόνια δυο πόλεις η Μύρινα και η Ηφαιστεία για τις οποίες θα μιλήσω πιο κάτω.
Έχει πολύ καλά λιμάνια που καλύτερα να τα αποκαλούμε κόλπους ,οι οποίοι όμως επειδή είναι ρηχή η θάλασσα είναι επικίνδυνοι να τους πλησιάσεις.
Είναι επίπεδη και πολύ καλλιεργήσιμη κυρίως με σιτάρι και αμπέλια. Υπάρχουν πολλά κάστρα με μεγαλύτερο το κάστρο του Μούδρου όπου υπάρχει και λιμάνι.
Υπάρχει και ένα άλλο που βρίσκεται νοτιοδυτικά και λέγεται Παλαιόκαστρο δηλαδή Παλαιό Κάστρο και βρίσκεται πάνω σε μια μυτερή κορυφή από όπου βλέπει τη θάλασσα.
Σχεδόν στο μέσο του νησιού προς τα δυτικά βρίσκεται η Stalimini και κάτω από αυτή προς τις ανατολικές ακτές της θάλασσας είναι η Sala και στο Garbino κοντά υπάρχει μια κορυφή, Cogito το λένε, κάστρο ανώνυμο που ακόμα και σήμερα έτσι ονομάζεται.
Οι πόλεις Μύρινα και Ηφαιστεία ήταν στα χρόνια του Γαληνού η μια στην ανατολή κι άλλη στη δύση. Εδώ κοντά υπήρχε ένας λόφος κόκκινου χρώματος σκεπασμένος με κοκκινωπό χρώμα που μοιάζει με αρένα. Σε αυτό το βουνό δεν υπάρχουν δένδρα ούτε φυτρώνουν κάποια φυτά.
Στην κορυφή του λένε οι ποιητές ότι έπεσε ο Ήφαιστος όπως θα διαβάσεις παρακάτω και προφανώς από σεβασμό προς το θεό ο λόφος είναι γυμνός και έχει αυτό το χρώμα.
Στο λόφο αυτό τιμάται ο Ποσειδώνας και κοντά σε αυτόν υπήρχε ο ναός του Φιλοκτήτη, μέσα στον οποίο υπήρχε ένας ιερέας που κάθε χρόνο πήγαινε στο λόφο, έκανε θυσίες ρίχνοντας σιτάρι και κριθάρι και μετά συνέλεγε από το μέρος που του φαινόταν το καλύτερο χώμα, το ανέβαζε πάνω στο κάρο του και το έφερνε στο ναό, το εξάγνιζε και το σχημάτιζε σε μικρά δίσκια και τα σφράγιζε με τη σφραγίδα της Άρτεμης.
Αυτό το χώμα ονομαζόταν Terra sigillata(=σφραγισμένο χώμα), Λημνιακό Χώμα και Ιερό Χώμα.
Αυτό ήταν το σφραγισμένο χώμα που τόσο υμνήθηκε από τους αρχαίους γιατρούς και ιδιαίτερα από το Γαληνό στο ένατο βιβλίο των Απλών Επιστημών, όπως στο σημείο που αναφέρει ότι ήταν θαυμάσιο φάρμακο για την επούλωση των τραυμάτων, για τη ροή του αίματος, για λοιμώδης ασθένειες, για δαγκώματα από δηλητηριώδη ζώα, για προστασία από τα δηλητήρια, για την πρόκληση εμετού για την αποβολή από τον οργανισμό δηλητηρίων που έχουν καταναλωθεί και για άλλες ασθένειες.
Αυτό το χώμα σήμερα εξορύσσεται με μεγάλη συνοδεία και σφραγίζεται με την σφραγίδα του Σουλτάνου των Τούρκων και λίγο δίνεται και στους Χριστιανούς. Σε αυτό το νησί ήταν το εργαστήρι του Ηφαίστου και εδώ λέγεται ότι η Αφροδίτη ερωτόσμιξε με τον Άρη και την μοιχεία της φανέρωσε ο Ήλιος στον Ήφαιστο, ο οποίος με ένα δίχτυ τους συνέλαβε και τους δυο γυμνούς. Από τότε οι γυναίκες της Λήμνου μισούσαν την Αφροδίτη ,ως μοιχαλίδα και ενώ θυσίαζαν στους άλλους θεούς περιφρονούσαν την Αφροδίτη. Θυμωμένη μαζί τους η θεά τις έκανε να αναδύουν μια δυσοσμία που να απωθεί όλους τους άνδρες.
Οι γυναίκες μη αντέχοντας την περιφρόνηση, περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να εκδικηθούν.
Έτσι όταν οι άνδρες πήγαν για μια πολεμική επιχείρηση στη Θράκη ,αυτές σκότωσαν όλους τους άνδρες ,όσους είχαν μείνει στο νησί.
Το ίδιο έκαναν και σε αυτούς που επέστρεψαν νικητές στο νησί οδηγώντας τους στο θάνατο, ενώ αυτοί κοιμόντουσαν.
Μια μόνο η Υψιπύλη χάρισε τη ζωή στον πατέρα της ,το βασιλιά Θόαντα.
Τον απομάκρυνε από το νησί ενώ προσποιήθηκε το χαμό του και έγινε βασίλισσα του νησιού.
Μαζί της έσμιξε αργότερα ο Ιάσονας ενώ πήγαινε στη Κολχίδα.
Εδώ αναφέρει ο Όμηρος στην πρώτη ραψωδία της Ιλιάδας έπεσε ο χωλός Ήφαιστος, πάνω σε εκείνο το λόφο που εγώ περιέγραψα πριν από λίγο και που τόσο δοξάζεται ως λημνία γη.
Στα χρόνια του Πάπα Καλίστου ΙΙΙ, ο Λουδοβίκος Πατριάρχης της Ακουλίας ο οποίος βρισκόταν στις υπηρεσίες του Πάπα, με δεκαέξι γαλέρες συγκρούστηκε με τους Τούρκους και μετά από τρία χρόνια εχθροπραξιών κατέλαβε πολλούς τόπους και αφαίρεσε το νησί από την δικαιοδοσία των Τούρκων.
Μόλις όμως αυτός αποχώρησε οι Τούρκοι την επανακατέβαλαν και την κατέχουν έως τις μέρες μας.
Το νησί αναφέρει και ο Τίτος Λίβιος στο όγδοο βιβλίο της τρίτης Δεκάδας, λέγοντας ότι την κατέλαβαν ο Πούμπλιο Σουπλίκιο Προκόνσολο και ο βασιλιάς Άτταλος έχοντας ενώσει τις δυνάμεις τους ενάντια στο βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας.
Έχει επίσης υμνηθεί και από άλλους δημιουργούς για τους λόγους στους οποίους πρωτίστως αναφέρθηκα.
Μετάφραση: Ευαγγελία Χ. Λιάπη
Είναι πολύ ξεκάθαρο εκείνο που συμβάλει στη μεγαλοσύνη της.
Γιατί είναι ένα νησί αυτάρκες σε πολλά πράγματα,το οποίο υμνήθηκε από τους αρχαίους ποιητές κυρίως από τους γιατρούς, όπως αργότερα θα αναλύσω.
Βρίσκεται μακριά από τη Δήλο που σήμερα ονομάζεται Sdile, πατρίδα του Απόλλωνα, σε απόσταση 250 μίλια από το νησί της Θάσου με το οποίο συνορεύει βορειοδυτικά και από τη Μυτιλήνη εξήντα μίλια.
Κείτεται απέναντι από τη Τροία και είναι ένα νησί με χαμηλούς λόφους. Παλαιότερα την αποκαλούσαν Λήμνο και τώρα την αποκαλούν Stalimene γιατί μοιάζει με Λίμνη, γιατί Λιμινι στα ελληνικά σημαίνει Λίμνη και έχει περίμετρο 100 μίλια. Διάβασα ότι υπήρχαν εκείνα τα πρώτα χρόνια δυο πόλεις η Μύρινα και η Ηφαιστεία για τις οποίες θα μιλήσω πιο κάτω.
Έχει πολύ καλά λιμάνια που καλύτερα να τα αποκαλούμε κόλπους ,οι οποίοι όμως επειδή είναι ρηχή η θάλασσα είναι επικίνδυνοι να τους πλησιάσεις.
Είναι επίπεδη και πολύ καλλιεργήσιμη κυρίως με σιτάρι και αμπέλια. Υπάρχουν πολλά κάστρα με μεγαλύτερο το κάστρο του Μούδρου όπου υπάρχει και λιμάνι.
Υπάρχει και ένα άλλο που βρίσκεται νοτιοδυτικά και λέγεται Παλαιόκαστρο δηλαδή Παλαιό Κάστρο και βρίσκεται πάνω σε μια μυτερή κορυφή από όπου βλέπει τη θάλασσα.
Σχεδόν στο μέσο του νησιού προς τα δυτικά βρίσκεται η Stalimini και κάτω από αυτή προς τις ανατολικές ακτές της θάλασσας είναι η Sala και στο Garbino κοντά υπάρχει μια κορυφή, Cogito το λένε, κάστρο ανώνυμο που ακόμα και σήμερα έτσι ονομάζεται.
Οι πόλεις Μύρινα και Ηφαιστεία ήταν στα χρόνια του Γαληνού η μια στην ανατολή κι άλλη στη δύση. Εδώ κοντά υπήρχε ένας λόφος κόκκινου χρώματος σκεπασμένος με κοκκινωπό χρώμα που μοιάζει με αρένα. Σε αυτό το βουνό δεν υπάρχουν δένδρα ούτε φυτρώνουν κάποια φυτά.
Στην κορυφή του λένε οι ποιητές ότι έπεσε ο Ήφαιστος όπως θα διαβάσεις παρακάτω και προφανώς από σεβασμό προς το θεό ο λόφος είναι γυμνός και έχει αυτό το χρώμα.
Στο λόφο αυτό τιμάται ο Ποσειδώνας και κοντά σε αυτόν υπήρχε ο ναός του Φιλοκτήτη, μέσα στον οποίο υπήρχε ένας ιερέας που κάθε χρόνο πήγαινε στο λόφο, έκανε θυσίες ρίχνοντας σιτάρι και κριθάρι και μετά συνέλεγε από το μέρος που του φαινόταν το καλύτερο χώμα, το ανέβαζε πάνω στο κάρο του και το έφερνε στο ναό, το εξάγνιζε και το σχημάτιζε σε μικρά δίσκια και τα σφράγιζε με τη σφραγίδα της Άρτεμης.
Αυτό το χώμα ονομαζόταν Terra sigillata(=σφραγισμένο χώμα), Λημνιακό Χώμα και Ιερό Χώμα.
Αυτό ήταν το σφραγισμένο χώμα που τόσο υμνήθηκε από τους αρχαίους γιατρούς και ιδιαίτερα από το Γαληνό στο ένατο βιβλίο των Απλών Επιστημών, όπως στο σημείο που αναφέρει ότι ήταν θαυμάσιο φάρμακο για την επούλωση των τραυμάτων, για τη ροή του αίματος, για λοιμώδης ασθένειες, για δαγκώματα από δηλητηριώδη ζώα, για προστασία από τα δηλητήρια, για την πρόκληση εμετού για την αποβολή από τον οργανισμό δηλητηρίων που έχουν καταναλωθεί και για άλλες ασθένειες.
Αυτό το χώμα σήμερα εξορύσσεται με μεγάλη συνοδεία και σφραγίζεται με την σφραγίδα του Σουλτάνου των Τούρκων και λίγο δίνεται και στους Χριστιανούς. Σε αυτό το νησί ήταν το εργαστήρι του Ηφαίστου και εδώ λέγεται ότι η Αφροδίτη ερωτόσμιξε με τον Άρη και την μοιχεία της φανέρωσε ο Ήλιος στον Ήφαιστο, ο οποίος με ένα δίχτυ τους συνέλαβε και τους δυο γυμνούς. Από τότε οι γυναίκες της Λήμνου μισούσαν την Αφροδίτη ,ως μοιχαλίδα και ενώ θυσίαζαν στους άλλους θεούς περιφρονούσαν την Αφροδίτη. Θυμωμένη μαζί τους η θεά τις έκανε να αναδύουν μια δυσοσμία που να απωθεί όλους τους άνδρες.
Οι γυναίκες μη αντέχοντας την περιφρόνηση, περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να εκδικηθούν.
Έτσι όταν οι άνδρες πήγαν για μια πολεμική επιχείρηση στη Θράκη ,αυτές σκότωσαν όλους τους άνδρες ,όσους είχαν μείνει στο νησί.
Το ίδιο έκαναν και σε αυτούς που επέστρεψαν νικητές στο νησί οδηγώντας τους στο θάνατο, ενώ αυτοί κοιμόντουσαν.
Μια μόνο η Υψιπύλη χάρισε τη ζωή στον πατέρα της ,το βασιλιά Θόαντα.
Τον απομάκρυνε από το νησί ενώ προσποιήθηκε το χαμό του και έγινε βασίλισσα του νησιού.
Μαζί της έσμιξε αργότερα ο Ιάσονας ενώ πήγαινε στη Κολχίδα.
Εδώ αναφέρει ο Όμηρος στην πρώτη ραψωδία της Ιλιάδας έπεσε ο χωλός Ήφαιστος, πάνω σε εκείνο το λόφο που εγώ περιέγραψα πριν από λίγο και που τόσο δοξάζεται ως λημνία γη.
Στα χρόνια του Πάπα Καλίστου ΙΙΙ, ο Λουδοβίκος Πατριάρχης της Ακουλίας ο οποίος βρισκόταν στις υπηρεσίες του Πάπα, με δεκαέξι γαλέρες συγκρούστηκε με τους Τούρκους και μετά από τρία χρόνια εχθροπραξιών κατέλαβε πολλούς τόπους και αφαίρεσε το νησί από την δικαιοδοσία των Τούρκων.
Μόλις όμως αυτός αποχώρησε οι Τούρκοι την επανακατέβαλαν και την κατέχουν έως τις μέρες μας.
Το νησί αναφέρει και ο Τίτος Λίβιος στο όγδοο βιβλίο της τρίτης Δεκάδας, λέγοντας ότι την κατέλαβαν ο Πούμπλιο Σουπλίκιο Προκόνσολο και ο βασιλιάς Άτταλος έχοντας ενώσει τις δυνάμεις τους ενάντια στο βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας.
Έχει επίσης υμνηθεί και από άλλους δημιουργούς για τους λόγους στους οποίους πρωτίστως αναφέρθηκα.
Μετάφραση: Ευαγγελία Χ. Λιάπη
Αναρτήσεις
){kind=link}
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου